Celibataire Anorexia

Celibataire Anorexia

anorexia

1590s, "lack of appetite," from Gk. anorexia, from an-, privative prefix, "without" + orexis "appetite, desire," from oregein "to desire, stretch out" (cognate with L. regere "to keep straight, guide, rule;" see regal).

Ons overbuurmeisje was ernstig ziek, ze viel enorm af en werd werkelijk angstwekkend mager. Akelig, echt vel over been. Wat een verandering, van blozend kind tot een spookachtige spillebeen, ontluisterend bijna. Wat is er in godes naam aan de hand, vroegen we ons af? Ze heeft anorexia, hoorden we; de wil om alsmaar te vermageren, want ze vindt zich te dik. Verrek, dat roept zowel protest als diep medelijden op. Want haar lust tot vermageren is redeloos en dwangmatig. Het is eigenlijk een passie. Laatst kwam ik haar weer tegen, springlevend, en huppelend van levenslust kwam ze me tegemoet. Genezen. Mijn god, wat een verbluffende transformatie, ik was er ontroerd van.

Het kwam me terug in mijn gedachten toen ik in de krant las over de gewraakte, bizarre en minstens onbezonnen uitspraak van onze nieuwe aartsbisschop Léonard. Er begon bij mij ondanks mijn eerste terughoudendheid, god wat een felle indringende koortsblik, net wat sympathie voor hem op te komen. Ja, want ik ben ook geen voorstander van abortus, oh nee, ik zie dat ook als een uiterst ongelukkige liefdeloze ingreep, maar soms onvermijdelijk. Euthanasie? Nee, ook liever niet, maar soms een verlossing. Stamcelonderzoek? Oh ja, maar liever niet aan embryo's; Gelukkig hoeft dat ook niet meer. Tja, hij had het wat rustiger aan kunnen doen, maar hij is kennelijk bovenmatig vervuld van geestelijke energie, wel geestig eigenlijk zo'n overlopende man. Alles goed en wel, maar ik vond zijn aanblik met die felle indringende ogen en die opgetrokken wenkbrauwen niet bijzonder aantrekkelijk. Wat zou Frans de Waal, onze apenspecialist, van zo'n gezichtsuitdrukking zeggen? Angstig agressief? Zijn hele voorkomen straalt een wat bizarre combinatie uit van staalharde toewijding en afstandelijke, virtuele vriendelijkheid, met zo'n geadopteerd abstract Biafra-lachje. Een herder? Hoed mijn schapen? Wolf in schaapskleren? Geen doetje in elk geval. Een man van god met een opdracht. Die wil zijn naam eer aan doen. Leonard? Leeuwenhart betekent het eigenlijk: met het hart van een leeuw. Ai, dat belooft wat, en hij weet dat zelf. Dat heeft hij beslist uitgeplozen, net als ik trouwens.

Hij heeft er het nodige aan gedaan om maar meteen naam te maken ook, daarbij, eerlijk is eerlijk,  geholpen door een overijverige, ongelovige  pers. Als ware persmuskieten zijn ze er op afgegaan, op deze naar verluidt, zo akelige aartsconservatief. Grrr, klonk het strijdlustig, maar ook een beetje hol: "Die zak in Rome heeft weer eens uitgehaald". En de verboden en geboden, waar in een land als België, al zeker geen Yves de Smet of Patrick de Witt wakker van ligt, werden weer eens driftig afgestoft. Hellup, dat wordt weer schrijven jongens. En ze pakten uit; de columnisten als meester in het zwart maken van anderen. Ze zagen weer eens een  dikke boterham met spek, en konden ongestraft en soms onbeschoft uitpakken, zoals PdeW, met zijn weinig doordachte clichématige "kak"verhaaltje. Nee, nee, maak je niet boos, ook jij niet PdeW, ik ga geen verhaal vóór onze Leonard schrijven, want ook ik ga hem even kritisch op de toonbank leggen.

Leonard maakt toch echt wel een ongelukkige vergelijking, en dat is hem als driesterren filosoof kwalijk te nemen. Homoseksualiteit tegenover, of zo je wilt naast, anorexia stellen? Laten we nu eens wel wezen: anorexia is een dwangmatige neiging tot vermageren en dus onthouding van eten. Betekent dat dan volgens Leonard dat homoseksualiteit mutatis mutandis een dwang-matige, ziekelijke, neiging is om zich te onthouden van sex? Nee, ho ho, dat bedoelt hij zeker niet, eerder het omgekeerde. Met andere woorden, hij meent wat hij bedoelt maar drukt zich wat moeilijk uit. Homoseksualiteit is een soort ziekte volgens hem en die mens moet dus met liefde bejegend worden. Het gaat ook niet aan om de neiging af te keuren maar wel de vieze tegennatuurlijke daad. Welke? Allez, hè, lees daar Goedele Liekens maar op na. Het wordt op de seminaries uitvoerig onderwezen en als ik mijn bronnen bij de Jezuitencolleges moet geloven vaak genoeg in praktijk gebracht, ehh, maar goed. Het komt me eigenlijk voor dat hij, Léonard,  beter zichzelf en zijn priesterschare met het dwangmatige celibaat naast anorexia zou kunnen plaatsen. Ja, doe dat eens, bij wijze van filosofische oefening, dan gaat je ineens op verhelderende wijze een licht op. Immers Rome proclameert seksuele vermagering, lees: onthouding, uithongering voor zijn dienaren. Niet dat ze zich daar aan houden, want o zo vaak blijkt dat het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan, en dan soms op een verbasterde manier; vraag dat maar aan bisschop VanGheluwe, die het in sexuele zin niet kon laten zijn handen uit de mouwen te steken. En Belgie staat daarin niet alleen hoor, oh nee!

Om in de terminologie van onze Léonard te spreken: seksueel komt van het latijnse secare, scheiden dus (niet seccare, dat betekent uitdrogen; dat komt daarna...). Nou dat klopt wel: Rome  scheidt, snijdt, zijn priesters af van een normaal, harmonieus leven, en verplicht hen daarmee een raar soort aberratie te ontwikkelen, namelijk het celibaat: zich onthouden van, zich afkeren van sex, er een afkeer van hebben, maar in feite, zoals zo vaak bj geboden en verboden blijkt, niets liever willen. Er is niets lekkerder dan de verboden vrucht. Waar dat toe leidt?  Wel, er van (vr)eten en het vervolgens weer uitkotsen, net als bij anorexia. Niet te geloven wat dat allemaal voor ellende met zich meebrengt. De een na de andere past(o)or, die toch zo vriendelijk overkwam, blijkt zich al jarenlang te vergrijpen aan kinderen, of blijkt er in het geniep niet één, maar meerdere vrouwen op na te houden. Wat een maskerade, wat een hypocriete onemanshow wordt er toch telkens opgevoerd. Wat een broederliefde om dat telkens maar weer met de mantel der knapenliefde te bedekken. Ja, ik vind de naast elkaar stelling van anorexia en celibaat zo gek nog niet. Maar, nee, de vergelijking van anorexia met homoseksualiteit gaat niet op. Homo's en Lesbo's lusten er net als elk normaal mens namelijk wel soep van en worden er zeker als ze een condoom gebruiken, dat kabotseke weet je wel, niet ziek van. Dat kan van de verondersteld celibataire geheelonthouder niet echt gezegd worden. Daarvoor zijn er teveel gevallen van achterbakse seksuele ontsporingen bij onze kerkelijke voortrekkers, ehh voorgangers, in de publiciteit geweest.

Secare, uiteenleggen. Ja het is leuk om de ethymologie na te gaan, maar de afstamming van een woord kennen, wil nog niet zeggen dat je verstaat wat dat woord wil uitdrukken, noch dat je de betekenis ervan in het hier en nu begrijpt. Ik denk bijvoorbeeld dat er in het hier en nu niemand is die net als de bisschop bij sex denkt aan scheiden, uit elkaar leggen. Integendeel een normaal mens denkt dan aan verenigen, op elkaar ingaan, één worden, niet van principes maar van individuen. Individu worden: onverdeeld.

Léonard adstrueert dat we ondanks het feilen, uiteraard van elkaar blijven houden. Och, zeker, we blijven ook van onze priesters houden. Nee, aan verketteren doe ik niet mee, al heb ik er soms wel eens zin in. Ik zou wèl graag zien dat de kerkelijke gezagsdragers zich eens wat bescheidener gingen opstellen, ook onze kersverse aarsbischop Mgr Léonard (de verspreking is bewust). Het heeft geen pas om direct zo hoog van de kansel te gaan staan lullen. Ik zou hem willen uitnodigen eerst eens tussen de mensen te komen, eens aan te voelen wat er onder het Godsvolk leeft, wat de vragen, verlangens en noden zijn, er tegenaan te duwen, plukken en rukken, en zich werkelijk als mens tussen de mensen, gezamenlijk als lichaam van Christus, present te stellen. Het is al te gemakkelijk om te zonnebaden in een filosofisch Aristoteles-klimaat waarin het Woord het laatste woord moet hebben. Ah, hij hoeft zijn afkomst en zijn vorming niet te verloochenen, maar niemand zit te wachten op een woordfetisjist die allerlei wel herkauwde, maar niet echt verteerde en zeker niet  geïncorporeerde stelligheden op ons als teerbeminde schapen afvuurt. Ah nee, kwaad doet het allemaal niet, zeker als het evident zo uit de mouw is geschud, en zo weinig doordacht, laat zeker niet doorvoeld is. Ach nee, het breekt ook niet verder af. Wat het wel doet? Och, zo'n insteek zal de mensen bevestigen in hun afkering van de kerk van Rome, om niet te zeggen hun afkeer van de kerk; opbouwen doet het in elk geval zeker niet. Ik zou zeggen alaaf, maak er wat van monseigneur.

Is dat “ene  kall over enen aartsbisschop, nota bene, seg. Jij durft!” Ja zeg ik je, en het zal tijd worden ook dat we onze mond eens open doen. We hebben ze lang genoeg alleen gelaten.