donderdag 2 februari 2012

Politiek commentaar: "raw hide"; sonnet

Net als de politici zijn de bonden het spoor bijster. Er is een grote ideologische malaise, en er ontstaat een gevaarlijk moreel vacuum. Als iedereen gaat graaien zoals de toplui allang doen dan wordt de tijd langzaam rijp voor een enorme crash. Die komt als een vulkaanuitbarsting, ik beloof het je. En geheid ook, als de jeugd van nu opgroeit zonder perspectief terwijl aan de top de inhaligheid tiert. Kaderleden en politici doen hoe lang hoe meer hopeloos en hulpeloos hun ding. Als je nu Onckelinkx vandaag hoort roepen (brallen, wou ik eerst zeggen) dat aan de lonen en dus aan de index niet geraakt mag worden, dan vraag ik me echt of ze niet allemaal lijden aan hersenvernauwing; zijn ze door de maanden heen niet collectief blind gestaard op een problematiek waar ze geen greep op blijken te hebben, waarvan ze voelen dat het een langzaam voortschrijdende aardverschuiving is. Wouter Beeke, die er als een soort redder des Vaderlands uit leek te komen staart nu ook al met de angst in zijn ogen alsof de bodem onder hem wegspoelt. De enige die er nog goed uit lijken te springen zijn de CEO's die gaan gewoon door met wat ze altijd al gedaan hebben: als onmensen een steeds grotere broek aan trekken en zich verder nergens iets aan gelegen laten liggen. In de tijd van de Franse Revolutie wisten ze wat hen te wachten stond: afgelopen als hoofd van de onderneming, inleveren die boel. Nee hoor de Bellensen zitten niet alleen bij de banken. Ze zitten met name ook in de politiek, nietwaar Dexiadikzak ?


tijd voor een sonnet:



wat is dit voor een gruwzaam lot
te moeten leven in verdronken land
waar onverschil maakt een mens kapot
en liefde vraagt om een onderpand?

wil je dan niet weg van die rand
verkies je het te leven in dat krot
zet je zo graag op tilt je verstand
wacht je af tot de dood met je spot?

maak liever een keer en sta weer ferm
laat het verdriet maar lossen die traan
en parkeer je rimpels in de berm
liefde zal verheffen wat is ontdaan

het dodende besef moet wachten;
geen bitterheid zal mij versmachten

Geen opmerkingen:

Een reactie posten