Kijkend naar de zevende dag van afgelopen zondag, deed het me een groot genoegen om Bart de Wever weer eens aan tafel te zien aanschuiven voor een debat tussen  de lijsttrekkers van de grote partijen: CD&V, SP-A, OpenVLD en Groen. Het was een boeiende en onthullende discussie,  vooral ook was het interessant om te zien  hoe men met von-verbale communicatie elkaar uit het zadel trachtte te wippen, of zelf in het zadel te komen. Ook Bart deed daar aan mee. Zijn gezichtsuitdrukking werd een stuk vriendelijker toen hij rechtstreeks in interactie kwam met Gwendoline Rutten, OpenVLD. Het was duidelijk dat hij Gwendoline te vriendin wenste te houden. Is het al zo duidelijk zichtbaar dat deze twee in het verborgene aftasten of zij de kern van een kabinet kunnen vormen, waarbij de SP-A eruit gekegeld wordt? Zij van de weeromstuit was zeer zelfverzekerd, ze formuleerde scherp, goed articulerend met dat strakke mondje van haar, en wist zelfs van de kruimels die op de tafel terecht kwamen als de anderen aan het woord waren nog brood te maken. Zij had haar eigen insteek gevonden: alsmaar tamboereren op samen, samen, samen, met alle aandacht voor economisch herstel en sociaal engagement, banen dus, en onderwijs, daarbij een loopje nemend met elke poging tot serieuze politieke discussie.  Praten in termen van economisch herstel en sociale voorzieningen spreekt in zijn abstracties de gewone man, en dat zijn de meesten in België, minder aan dan de concreetheid van een baan, of een uitkering.  Gwendoline glorieert in haar rol van aartsmoeder die de ruziënde knapen wel eens tot de orde zal roepen. Bart kon zijn rol als gedoger van vrouwelijke redeneertrant van Gwendoline, maar moeilijk staande houden, was mijn indruk. Het viel me op hoe hij meer en meer geïrriteerd raakte door haar heel eigen benadering, waarbij de feiten ondergeschikt werden gehouden aan de politieke stellingname: samen, samen en vooral no nonsense, niet nog eens blijven zeveren over een nieuwe staatshervorming en daarmee veel tijd en energie te verspillen, aldus Gwendoline. Zij had haar positie goed gekozen, zich waarschijnlijk wel bewust van de kracht van de eenvoud in haar benadering. Waar Bart met veel kennis van zake bleef argumenteren over de feiten van "buitentemperatuur en de temperatuurschommelingen in het klimaat", wierp zij zich handig en minder opvallend verstandig in de strijd met slogans over hoe we vooral samen moesten genieten van het weer, dat misschien dan wel niet zo zonnig was, maar na regen komt toch zonneschijn niet waar? 
Bart mag zich niet laten vangen door de redeneerzucht en het definitiegeneuk van  mannetjesmakers als Besien en Beke en Tobback. Hij moet blijven bij zijn stelling: een echte staatshervorming is nog altijd essentieel omdat alleen binnen een confederatie met verregaande autonomie de voorwaarden voor economisch herstel in Vlaanderen en Wallonië gevonden kunnen worden. Niets meer en niets minder. Ik heb deze stelling uit zijn mond niet vernomen, en daarmee verzwakt hij zijn positie. Hij wordt te voorzichtig. Bart ben je in je schulp gekropen? Hij kan er van uitgaan, dat als het hem nu niet lukt nu in de regering te komen, de N-VA als vernieuwende partij is uitgespeeld. En waarom houdt hij het premierschap zo van zich af? Ook dat is zwak. Hij steekt met kop en schouders boven andere coryfeeën uit. Daar mag hij niet aan twijfelen.. Hij laat nu in Antwerpen zien dat hij het kan. En dat hij niet zoveel ambitie heeft, daar geloof ik geen barst van. Gewoon niet over lullen, als de nood(zaak) van regeringsdeelname blijkt
De kunst van een politiek debat is, je stellingen helder te houden en niet te verzanden in een feitenbrei. Onze politici voeren teveel een debat met en tegen elkaar over getallen, en dan wordt het al gauw troebel, zelfs venijnig en vergeten ze dat ze eigenlijk tegen de kiezer moeten praten: die moet hij overtuigen, en dat lukt niet met getallen.  Ronald Reagan, Hans Wiegel en Pim Fortuin waren daar meesters in. Die waren ook niet te verslaan, omdat ze met hun insteek de kiezer op hun hand kregen, desnoods met foute argumenten of met halve waarheden of met een badinerende kwinkslag. Hebben jullie in de gaten hoe vals de N-VA benaderd wordt door iemand als Van Rompuy, die de partij op grond wederom van getallen,van bedrog beschuldigt?
Ik heb de indruk dat Bart  te lang geduldig  Gwendoline haar gang liet gaan, en niet wist hoe haar te tackelen. Natuurlijk, hij had ook zijn argumenten goed op een rijtje, maar ze werden keer op keer onderuit gehaald doordat hij alsmaar oneigenlijk gepakt werd op zijn vermeende al te sombere houding van nihilisme en op het valselijk naar voren brengen van de feiten (lees: getallen). Beke en zeker Tobback balanceerden soms op het randje van onfatsoen.
Heb je in de gaten hoe de miskleun van Bracke in de commentaren nog steeds gebruikt wordt als argument om aan te tonen dat de N-VA zijn spoor kwijt is? Siegfried heeft veel schade aangericht. Hij moet weten dat hij net als de echte Siegrfried niet onkwetsbaar is net zo min als de partij. Hij zou er goed aan doen te dimmen. In mijn ogen heeft hij het recht verspeeld zelfstandig als woordvoerder op te treden. Het wachten is op de volgende miskleun. De man is geen politicus, maar gedraagt zich nog steeds als ware hij een zelfstandig hoofdredacteur van de Knack.

alle sterkte en alle goeds,
ggrreettzz,

Kees