Jean Marie de Meester, is iemand die veel schrijft, en als advocaat gewend is om ongestraft en vrijelijk zijn mening te verkondigen, en zoals in de advocatuur meer en meer de gewoonte is geworden de antithese "waar of onwaar" naar believen op te rekken, alles in het belang van de client en daarna op afstand ten behoeve van de waarheidsvinding; iemand die bij allerlei maatschappelijke ontwikkelingen uitbundig wat gemakkelijk links commentaar geeft. Heeft Jean Marie wel eens ooit naar dat schilderij van Goya gekeken wat de executie verbeeldt van linkse activisten?
Zijn vlotte pen wil nog niet zeggen dat hij de wijsheid in pacht heeft. Er zijn er meer die met een bruisende uitstroom van fraaie zinnen, en met hun flux de bouche de aandacht naar zich toe weten te trekken, maar echt doorwrocht en openlijk maatschappelijk engagement is wat anders is dan salonpraat. Zij mogen bedenken dat de zalmen stroomopwaards gaan, tegen de stroom in, en dat aan de bovenloop de beren klaar staan om ze op te vangen.
Om je argumenten overtuigingskracht bij te zetten zul je vroeg of laat achter je bureau vandaan moeten komen, en de straat op moeten, en moet je je nek durven uit te steken, en risico nemen, zoals inderdaad mensen als Philip de Winter c.s., Hirsi Ali, Geert Wilders, De Dalai Lama en anderen het gedaan hebben. Uit een vorm van idealisme, want of het veel zoden aan de dijk heeft gezet is nog maar de vraag. Er zijn er nu velen die de vrijheid van meningsuiting ontnomen is, en er is een groeiende zwijgende en verbitterde massa, omdat de mensen zich gewoon niet meer durven te uiten, en de overheid blijkt meer en meer onmachtig om op te treden. Onze samenleving nadert daarmee de expressie van een parkinsonpatient. Hulde aan degenen die nog steeds hun hun mond wel open doen en eerlijk en kordaat voor hun mening uitkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten